This page is not available in English - View in Dutch:
Zelfgestuurd leren, Informeel leren, netwerkleren… Organisaties zien vandaag heel wat ontwikkelingen gebeuren als ze kijken naar het leren van hun professionals en daarmee ook de kennisproductiviteit binnen hun eigen organisatie. En elk van deze ontwikkelingen heeft zijn invloed op de manier waarop we leren en kennisdeling in onze organisatie ondersteunen. Vorige week begeleidde ik samen met Eefje Teeuwisse, Naomi den Besten en Katrien Massa een tweedaagse bij Océ – International Training Centre rond deze uitdagingen. Samen met 100 professionals op het vlak van leren en ontwikkelen bouwden we inzichten rond de implicaties van ontwikkelingen als zelfsturing, informeel leren, sociale media etc. en vertaalden we deze naar nieuwe opleidings- en leerpraktijken. Dit zowel voor externe gebruikers van printers, als voor interne klanten van de sales- en marketingafdeling en de operational companies. Het werd een enorm boeiende tweedaagse met heel wat dynamiek, innovatieve ideeën en prachtige uitwerkingen. En daarbij is één reflectie mij het hele weekend blijven puzzelen.
Aan de slag
Het was fantastisch om te zien hoe alle deelnemers (die onderverdeeld waren in 8 groepen) aan de slag gingen met een consultancy-opdracht die ze van het management team kregen. Inhoudelijk werd er op hoog niveau gediscussieerd over hoe kennisdeling via een blog of via twitter er dient uit te zien, hoe formele curricula plaats dienen te maken voor steeds meer informele leermomenten en hoe sociale media de lengte van leerinterventies beduidend langer kan maken. Dit alles met het doel om transparantie van kennis voorop te stellen en effectieve kennisdeling met een groot netwerk mogelijk te maken. Uiteraard had je ook hier – zoals in elke organisatie – de believers van het eerste uur en de non-believers. Maar dit maakt een discussie eens zo boeiend.
Binnenvallen... of niet?
Echter, tijdens de 2 dagen hadden de verschillende groepen elkaar ook nodig om tot een goed advies te komen op de vraag van het MT. Dit kon gebeuren door elkaar brainstorm-lokaal binnen te vallen, of elkaar te treffen aan de enorme hoeveelheid receptietafels met koffie in het gebouw. Als tool hadden we een mooie website gebouwd waar groepen konden bloggen en reageren op elkaars kennisproductief proces en waar alle tweets met hashtag #itcstretch mooi ingeladen werden. Het was bijzonder om te zien hoe een klein aandeel van de deelnemers dit als vanzelfsprekende beschouwde en hoe een ander deel het enorm moeilijk had hun prachtige ideeën ‘tentoon’ te stellen aan de andere groepen. Heel wat mensen bleven dan ook in hun lokaal samenwerken en zochten andere groepen enkel op om samen pauze te nemen. Er zat voor mij - met andere woorden - een interessante spanning op waar het over gaat (de inhoud) aan de ene kant, en de toepassing daarvan (het proces) aan de andere kant.
Nog niet in ons DNA
Toen we aan het eind van de tweedaagse in gesprek gingen met de deelnemers over deze reflectie, erkenden velen van hen dit. Het lijkt niet zo vanzelfsprekend om principes als transparantie, verbinding, wederzijdse aantrekkelijkheid, netwerking in de praktijk om te zetten. Velen kunnen het wel: heel wat mensen hebben een twitter-account, weten hoe ze moeten bloggen en comments achter laten, of kennen facebook goed. Eén van de deelnemers gaf hierop een mooi antwoord: ‘Ik merk dat ik de meerwaarde ervan inzie, en dat ik er ook in geloof. Maar het zit nog niet in mijn DNA. Ik voel me nog geen trainer 2.0’. Het leverde ons een fantastisch inzicht op: de ontwikkelingen die we zien gebeuren zijn niet alleen ontwikkelingen op een instrumenteel niveau. Het zet spanning op onze identiteit als leerprofessional - op wie we zijn, op onze authenticiteit en op de manier waarop we ons als professional verbinden met klanten, collega’s en andere professionals. Een leerprofessional die zich de ontwikkelingen op sociale media eigen wil maken, heeft zijn DNA te veranderen. En dat doe je helaas niet van vandaag op morgen…