Cette page n'est pas disponible en français - Vue en Néerlandais:
Er zijn weken die ik van ver zie opduiken in mijn agenda. Weken die dreigend dichterbij komen. Waar alle dagen roodgloeiend volgepland staan en tot in de puntjes georganiseerd zijn. Waar er geen ruimte is voor het onverwachte. Want dan red ik het niet. Toch?
Kloppen mijn verwachtingen rond het onverwachte?
Laatst zat ik midden in zo’n week en ik slaagde er wonder boven wonder in om behoorlijk mindful te blijven. De ochtend verliep goed. De kinderen en ikzelf zaten zowaar om acht uur in de wagen, zonder ongevallen of persoonlijke drama’s. Applausje voor mezelf.
Bij het draaien van de autosleutel reageert de auto niet. Totaal niet. De batterij is zo plat als iets. Zucht, niet flippen, even diep in- en uitademen en de startkabels pakken. Geen startkabels te vinden.
Ondertussen ontstaat er in de wagen een kleine oorlog tussen mijn drie kinderen om een Playmobilpony. Rustig blijven, opnieuw in- en uitademen en niet schreeuwen. De wagen van de oprit af duwen om bij de andere auto te geraken.
Een dik uur later laat ik me bezweet neerploffen in de trein, eindelijk een uurtje rust. Als ik niet in de verkeerde trein zat … Mijn eerste reflex: fuck. Zo’n ochtend dus. Het onverwachte komt behoorlijk wat roet in het eten gooien en bezorgt me heel wat stress.
Tot ik mijn aandacht richt op een ander stuk van mezelf dat zich aandient. Het stukje in mij dat ook ‘fuck’ zegt, maar met ‘it’ erachter. ‘Fuck it. Je kunt er nu toch niets meer aan veranderen. Het is wat het is. De zon schijnt, zet je op het bankje, en geniet van dit moment waarop er even niets moet.’
Want dat was het, een cadeautje tijd, verpakt in een onverwacht jasje. Je hoeft maar open te staan voor het onverwachte en het te omarmen. Je kiest er zelf voor.
Sofie Hendrikx en Peter Beschuyt zijn actief als coach en procesbegeleider. Zij verzorgen vanaf september het leertraject ‘Coachen bij energieverlies en burn-out’, in deze blogreeks delen zij hun persoonlijke ervaringen op dit gebied.