Diese Seite ist auf Deutsch nicht verfügbar.
Sprache wählen
Niederländisch,
Englisch
Geef onze collega Maggelien Lambrechts een blanco T-shirt. Vraag hoe zij deze zou vormgeven. En wees ervan verzekerd dat er een mooi en uniek exemplaar ontstaat. Vanuit dit T-shirt ontvouwt zich een rijk gesprek. Over hoe belangrijk familie is. Over hoe een studie in engelse en spaanse literatuur haar in het HR vak bracht. Over haar carrière 2.0. En vooral: over durven springen.
Een blanco T-shirt
Als ik jou een blanco T-shirt zou geven, hoe zou je die dan vormgeven op zo’n manier dat ik jou leer kennen?
Als je mij een blanco T-shirt geeft, dan zou ik het voorzien van heel veel kleuren. In een motief van verfspatten. Alles door elkaar heen. Én er zitten mensen op. Het T-shirt is, als je hem ziet, misschien wat onvolmaakt en niet perfect kaarsrecht. Die verfspatten verbeelden de creativiteit en de verwondering die kinderen hebben. Die zonder nadenken gewoon iets op papier zetten waar ze op dat moment zin in hebben. Dat gevoel van loslaten en niet nadenken, daar houd ik van. Wat dat betreft kijk ik ook veel naar mijn eigen kinderen. Ze herinneren me eraan dat ik mijn verwondering niet moet vergeten. En dat ik stil blijf staan bij de kleine dingen in het leven. Zoals een zon die schijnt. En daar dan van genieten. Of me te laten verrassen door spontane dingen. Vrienden die langskomen en dan opeens, hup, op het terras zitten met elkaar.
Hoe ben je eigenlijk opgegroeid?
Mijn grootouders waren landbouwers. Zo kwam het dat de hele familie ook rondom deze grond hun huizen bouwde. Ik groeide daardoor op in een straat met mijn nichten en neef in de buurt. Geen verrassing dus dat we voor elke gelegenheid bij elkaar over de vloer kwamen met de familie. Nog altijd woon ik in hetzelfde dorp en geniet ik van het contact met mijn familie en zussen. Wat dat betreft ben ik echt een familiemens.
Je zei net al iets over mensen op dat T-shirt, is daar ook een link mee met hoe je bent opgegroeid?
Dat is wel grappig inderdaad. Want, in alles wat ik doe heb ik mensen om mij heen nodig. Dat is van kinds af aan superbelangrijk voor me. Van de jeugdbeweging tot en met toneel waar ik bij zat: ik beweeg in groepen mensen. Ook herken ik het terug in mijn vorige baan bij Oxfam België. Ik genoot ervan een team te hebben en te investeren in het menselijke contact. Overigens geniet ik ook wel van rust, maar het liefste heb ik mensen om mij heen.
Springen: het afsluiten van een hoofdstuk
Je startte recent aan een nieuw hoofdstuk in je carrière. Dat maakt me eerst nieuwsgierig naar het hoofdstuk waar je uitgestapt bent… kun je daar iets over vertellen?
Voordat ik aan dit nieuwe hoofdstuk startte, werkte ik zo’n tien jaar bij Oxfam België in HR.
Het bijzondere is dat ik daar helemaal geen achtergrond in had. Ik heb engelse en spaanse literatuur gestudeerd. En ik had veel interesse in mensen en relatie. Dat maakte dat ik bij HR terechtkwam. Toch ontdekte ik raakvlakken tussen mijn studieachtergrond en het werk. Zo moest ik indertijd veel boeken lezen en analyseren: wat wil de auteur vertellen? Vanuit welke tijdsgeest schrijft deze auteur? Talen geven bovendien inzichten in andere contexten en culturen. Zo hielp (en helpt) mijn studie erg om mensen te begrijpen, te doorgronden en te ondersteunen. Ik startte overigens als medewerker, werd leidinggevende en groeide uit naar HR directeur binnen Oxfam België. Uiteindelijk heb ik ook strategisch mee kunnen denken in het beleid van de organisatie. Dus ik heb het hele plaatje meegemaakt.
Hoe zou je het hoofdstuk dat je afsluit noemen?
Ik denk dat die periode bij Oxfam de grootste leerschool is die ik heb gehad. Van iemand die net komt kijken in het werkende leven, heb ik kansen gekregen en gegrepen om met vallen en opstaan te leren. Ik heb daarin alle niveaus van de organisatie mee mogen maken. Dat geeft me zo’n rijke bagage aan kennis en ervaring. Als ik wat dat betreft terugkijk op die tijd, zou ik het hoofdstuk ‘Springen’ noemen. Dat zou ik wel zeggen tegen de ik die ik tien jaar geleden was: “Het komt goed, durf los te laten en spring. Er is altijd wel een vangnet als het nodig is.”
Als je een grote les uit die tijd mag kiezen, welke les zou dat dan zijn?
Het klinkt cliché, maar toch wel hoe belangrijk het is om dichtbij jezelf te blijven. Dan behaal je de beste relaties en resultaten. Wat bijvoorbeeld echt een moeilijk moment was, was het ontslaan van een twintigtal mensen. Ik vond het vreselijk: hoe moest ik dat aanpakken? Ik sprak er veel over met een collega-directeur. En toen ontdekte ik dat ik het op mijn eigen manier moest doen. Door ook ‘mezelf’ in te brengen in hoe ik dat zelf voelde en beleefde. Zodat het niet zo afstandelijk werd. Hierdoor bleef ik dichtbij mijn collega’s aan wie ik het slechte nieuws moest vertellen. Hoe moeilijk het ook was, het waren gesprekken van mens tot mens. Ik wilde er voor hen zijn. Ik voelde dat mensen dat apprecieerden: dichtbij jezelf blijven en ook eerlijk zijn over wat het met jou doet.
Carrière 2.0: de start van een nieuw hoofdstuk
Aan welk nieuw hoofdstuk begin je?
Voor mij is dat de 2.0 versie van mezelf en mijn carrière. Het springen voel ik: naar iets nieuws en onzekers op alle vlakken. Wat dat betreft had ik dat anderhalf jaar geleden niet kunnen bedenken dat ik nu deze stap zou maken. Durf ik het financieel en met de onzekerheid van het ondernemerschap? Tegelijkertijd heb je nooit zekerheid in het leven. Wat dat betreft heb ik ook een kant die de tegenbeweging durft te maken. Noem het die kinderlijke kant van loslaten en gewoon doen. Ik herken dat bijvoorbeeld uit mijn studietijd: iedereen in mijn omgeving ging naar Gent, maar ik wilde naar Leuven. Nu doe ik hetzelfde: hoewel mijn omgeving en ouders het bijvoorbeeld spannend vinden dat ik de stap naar zelfstandig ondernemerschap maak, maak ik toch die keuze. Het helpt hierin dat ik vanaf dag één een sterk vertrouwen van onze collega’s bij K&S voel. Waar je je in andere organisaties eerst moet proberen en leren door het te doen, vertrouwen mijn collega’s erop dat ik het kan. Het is daarin heel fijn dat collega’s niet mijn handje vasthouden. En het me laten doen. Dat is fantastisch en geeft mij veel vertrouwen te groeien in mijn ondernemerschap.
Voor wat voor werk kom jij graag je bed uit?
Het meest geniet ik van werk waarin het gaat over mensen met elkaar in gesprek brengen. En er door middel van interventies en oefeningen aan bijdragen dat collega’s elkaar op een andere manier leren kennen en connecteren. Ik merk dat mensen in de dagelijkse gang van zaken veel werk moeten verzetten. Het gevoel van getting the job done ligt dan op de loer. En alleen vanuit die zakelijke link met elkaar samenwerken vind ik jammer. Ik wil er in het werk graag voor zorgen dat er ook connectie van mens tot mens ontstaat. Dat je elkaar op andere manieren leert kennen om elkaar beter te begrijpen. Om van daaruit samen te werken en te leren. Daar draag ik graag aan bij.
Wat is een voorbeeld hiervan?
Ik herinner me een sessie rondom talenten met kernkwadranten. Het ging in één groepje over elkaars talenten. Een persoon had moeite een talent bij zichzelf te herkennen en te erkennen. Maar doordat de groep dat talent ook zag, in combinatie met de waarde ervan binnen het team, ontstond er een inzicht bij deze persoon. Dat dit talent bijdraagt aan de samenwerking. Door hierbij voorbeelden in het werk uit te pluizen met elkaar, ontstaan inzichten die helpen om de samenwerking te verbeteren.
Wat betekent leren voor jou?
Leren gaat voor mij over jezelf voeden en groeien. Wel heb ik gemerkt dat ik daar door de komst van mijn kinderen minder tijd in heb kunnen steken. Maar, ik vind het belangrijk mezelf opnieuw uit te vinden en te ontdekken. Dat is voor mij een basis. Een stukje geluk om mezelf te blijven voeden en het gevoel te hebben niet te blijven stilstaan.
Stel ik interview je over een jaar… Wat is dan het mooiste project, beweging, of vraag waar je dan op terugkijkt?
Ik hoop dan een mooi project gedaan te hebben rond diversiteit en inclusie. In alle mogelijke vormen. Ik heb er geen beeld bij van wat dat dan precies is geweest. Maar ik hoop dat ik dan verbindend heb kunnen zijn. Ik voel dat in de wereld vandaag de dag verbinding en gelijkwaardigheid zo belangrijk zijn. Daar wil ik iets in betekenen.
Als je dit gesprek een titel zou mogen geven, hoe luidt die titel dan?
Als ik er zo over nadenk… ‘Goesting’. Aan de ene kant gaat het over de goesting die ik heb in het verkennen van mijn carrière 2.0. Aan de andere kant komt het ook door dit gesprek. Ik krijg gewoon goesting om dat T-shirt te gaan maken. Om die creativiteit verder te ontdekken. En aan de slag te gaan!
Contact
Benieuwd naar wat Maggelien voor uw organisatie kan betekenen?